L’Arbrìa è terra - Arbërìa është dhe - Arb RIA estas kaj ... ... di Paolo Borgia

L’isterica repressione della libertà, che i governi “democratici” stanno infliggendo a noi ignari cittadini senza colpa, ormai prigionieri in casa, per la fragilità degli organi istituzionali, è forse il tentativo di mimetizzazione di una cumulativa incapacità degli establishment a “pensar politica”?

Oppure è la resa dei conti di fronte alla sbilanciata gestione mono-imperialistica del pianeta che genera le paure, vere o artatamente diffuse, per alterare il rapporto tra libertà e sicurezza o per giustificare il mantenimento dell’attuale profondo culdisacco che impregna di sangue ben più della metà del mondo.

Al centro del Mediterraneo, in bilico tra l’Atlantico e i deserti dobbiamo osare e non restare spettatori . 

Torniamo a pensare noi come ponte di cultura cosi come siamo il passaggio delle merci e altro.

Noi passaggio. Noi Pasqua.

Paolo Borgia

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

L’Arbrìa è terra

Per gli Arbresci dopo il cielo–la fede –viene la terra. “Abbiamo lasciato la nostra terra per non rinnegare la fede”, si dice da secoli. Mi raccontava Luis De Rosa, poeta d’Ururi, che in cambio dei servigi “di ordine pubblico” antibaronali resi dai cavalieri arbresci, il Re di Napoli voleva erogare loro la Penisola Garganica. Ma quei “mercenari” non sapendo cosa farsene della Foresta Umbra, pretesero terra di maggesi e pascoli, uliveti e vigneti. Pure i seguenti esuli cercarono terra, magari ghiaiosa, da lavorare. E’ così che anche nella gerarchia sociale primeggiava chi la lavorava la terra. Poi s’iniziò a vivere di più, la terra divenne poca e molti andarono a cercarla altrove. Ora si vive il doppio - 80-85 anni -: tra qualche anno dovremo condividere o spartirci in dieci miliardi di persone il residuo spazio tra agro-alimentare, industria e eco-energie. 

Già abbiamo iniziato a dare l’assalto alle più remote regioni del Pianeta, come l’Amazzonia e il Manitoba gelido per ricavare legname e frumento. Nel primo caso si va generando il deserto in vaste zone del bacino del Rio delle Amazzoni – e il massacro degli aborigeni –,nel secondo, siamo toccati direttamente dalla importazione massiva di quel cereale. Il Manitoba – forse da Manitù (la forza soprannaturale che regge l’universo presso gli algonchini del Nord-America)– è grande due volte l'Italia: ultima prateria prima delle Rocky Mountains, a nord del Nord Dakota, oltre il 50° parallelo fino alla polare Baia di Hudson. La presenza del lago Winnipeg, che occupa il 15% del territorio,mitigail clima che resta rigido continentale. Da oltre 50 anni vi si produce frumento –un grano che matura in 90 giorni – due raccolti l'anno: a luglio e a fine settembre. Lì il chicco non può mai ingranare per il vento freddo. Così si mietono le spighe in attesa che secchino al calore del suolo e dei primi strati d’aria generato  dall’irraggiamento; poi si trebbia. Per non far crescere l'erba, però, si usa molto diserbante come il glifosilato che dal grano finisce nella farina e poi nella pasta. A un tempo un convoglio agricolo arail caldo suolo di luglio, semina,concima e rulla. Il grano infine si versa direttamente nelle stive delle navi - silos dove trascorrerà il suo tempo fin quando sarà venduto al Paese a cui è più prossimo.

Intanto metà del suolo del Belpaese piange per l’emigrazione della popolazione scesa in città in cerca di lavoro mentre il territorio torna selvatico. Nell’abbandono, la mancanza della periodica manutenzione nelle zone urbane e ruraliha consentito la degenerazione continua di argini, strade e case fino ai crolli, al dissesto geologico e alle continue costose emergenze di protezione civile che pure è garantita dal generoso interventovolontario. Ora, a 70 anni dalle fallimentari opere incongrue di riforma per il rilancio della agricoltura, è tempo di sanare quell’improvvida politica. Occorre dar vita alle deprezzate terre collinari – montane (-20%) cariche di storia, che l’Arbrìa condivide e di cui fa parte. Occorre coniugare la “endemica fame”(Gramsci) con l’esistenziale crisi in cui vive da un decennio la parte “grassa” del Belpaese, inglobato nell’improvvida economia planetaria, entrata in crisi e da cui non sa più di uscirne e risollevarsi, dopo aver gettato all’ortiche la millenaria mediterranea cultura. La contraddizione, che vede le immense risorse giovanili non utilizzate e la dissipazione di quel 50 % del territorio semideserto, va eliminata con una tenacia a lungo termine per mezzo d’una mobilitazione nazionale, e la pianificazione d’una corvè estesa a tutto il territorio dalle Alpi alla valle del Belìce, dal Gran Sasso al Gennargentu.

Si tratta d’organizzare un piano nazionale di manutenzione territoriale e ripristino delle possibili condizioni ambientali precedenti il saccheggio subito per decenni, sia dal punto di vista della vivibilità, sia della sua produttività di ricchezze non solo agrarie. Per fare ciò non si pensi che basti “picco e pala” ma occorre organizzare una propedeutica scolarizzazione, ideare, progettare, gestire, approvvigionare, eseguire e controllare un piano dove le nuove generazioni inserite all’interno di una sorta di “cantiere – scuola nazionale” nel tempo possano integrarsi nel mondo del lavoro “tradizionale” autorevolmente. Siamo ormai abituati a considerare il lavoro come luogo del produrre beni e servizi da mettere in vendita e a delegare tutto ciò che ci pare un costo da sostenere come improduttivo. Si tratta di farsi carico come ‘Azienda Italia’di non mandare alla malora l’intero territorio e di correre ai ripari, “a monte non a valle” per evitare di morir soffocati dalle  città, dal loro sovraffollamento ingestibile e dalla loro complessa ideazione “del territorio specializzato”. Il rapido aumento del 30 % della popolazione del pianeta e l’inevitabile afflusso nel Belpaese è realtà prossima a noi.

Arbërìa është dhe

Për Arbëreshët pas qiellit – besës –vjen dheu. “Lamëdheuntënëpërtëmosmohuarbesën”, thuhetçëngashekujt. Mërrëfyejë Luis De Rosa, poeti Rurit, se si çmimpërshërbimet “rendi publik” kundërbaronaltëdhënëngakalorësitarbëreshë, Mbreti i Napulitdejë t’i dhurojëatyreGadishullinGarganik. Por ata “mercenarë”çëngëdininçëkishintëbënin me PyllinUmbër, kërkuandherapërargomadhekullota, ullistedhevreshta.

Edhetëmërguaritçëerdhënpasatyrekërkuandhera, si jofiçëllinje (fiçore), përtëpunuar.Ështëkështu se edhe te hjerarkia shoqërore del i pari ai ç’e punon dheun.Pra u zu fill të rrohejë më shumë, dheu u bë pak dhe shumëvanë t’e kërkonin gjetiu (te tjerë vende). Sot rrohet dyfishi – 80-85 vjet –: pas ndo vit do të duhet të kërkojmë të bashkëndajmë o të përndajmë me dhjetë miljardë vetash hapësirën çë mbetet ndër ushqimor, industrì dhe eko-energjì. Çë nanì zurëm fill të jipnim sulmin krahinavet më të skajore të Planetit, si Amazona dhe i akullti Manitoba për të fituar dru e grurë. Tek i pari rast vete tue u gjinuar shkretì në krahina të gjera të pellgut të Rio të Amazonavet - e lëmashi/straxhi i vendësvet -, tek i dyti, jemi ngarë drejtpërdrejt nga importimi masivtë këtij drithi.Manitoba – ndoshta nga Manitù (fuqìa sipërnatyrore çë qeveris Kozmin tek algonkinët) – është e madhe sa dy herë Italìa: i sprasmistërlivadh më parë të Malevet Shkëmbore, në Verì të Dakotës Veriore, mbatanë 50° paralel ngjera te Gjiri polar i Hudson-it. Prania e liqenit Winnipeg (Uinipeg), çëpështron 15% e territorit, zbut klimën çë qëndron e ashpër kontinentale. Nga më shumë se 50 vjetatje prodhohet drithë – një grurë çë bëhet te 90 ditë – dy të korranë vit: në korrik dhe në shtator. Atje koqja ngë mënd kurrëtë ngurohet për erën e ftohtë.Ashtù kuarin kallinjet në pritje të thahen me ngrohësìnë e dheut e të shtresavettë para të ajrit, e gjinuar nga rrezatimi; pra shihet. Por sa të mos rritet bari, spërkasin dheu me shumë herbicid si glifosilati çë nga drithët vet’e sos te miellit e pra te brumit. Tek i njëjti qërò një vargan bujqësor pluaris dheune ngrohtë të korrikut, mbiell, plëhëron dhe shkon rulin. Në fund zbrazin grurët drejpërdrejt te hambarët e anije – silosevet ku do të shkojnë qëroin ngjera kur do të jetë shitur Vendit kujt ndodhet më ndanxë.

Ndërkaq gjysma e Bukurvendit kla për emigracionin e popullsìsë zdrypur në qytet për të kërkuar punë, ndërsa territori kthehet i egër dhe të palëruar. Në lënien, lipsja e mirëmbajtjesperiodike te zonat urbane dhe fshatare ka lejuar degjenerimin e pareshtur të pendëve, rrugave dhe shpive ngjera te rrënimet, te shkatërrimi gjeologjik dhe terastet të jashtëzakonshme të shtrenjta të vazhdueshmetë mbrojtjes civile çë ështëe siguruar nga pjesëmarrja vullnetare zëmbërgjerë.

Nani, çë shkuan 70 vjet nga falimentaret vepra reformimi, çë ngë klenë të mjaftueshme për ringritjen e bujqësìsë, erdhi hera të shërohet ajo e pakujdesshme politikë. Duhet dhënë ngjallje dheravet kodro-malësorë (të zhvlerësuame, -20%) plot me historì, çë Arbërìa bashkëndan dhe kujt i bën pjesë. Duhet bashkuar “endemika urì” me krizën ekzistenciale në të cilën rron nga nja dhjetë vjet pjesa e “majme” e Bukurvendit, të përfshirë tek e pakujdesshmja ekonomì planetare, çë hyri në krizë dhe nga e cila ngë ia di të dalë dhe të ringrëhet, pas çë shti/uri te plëhtë kulturën mesdhetare mjivjeçare. Kontradikta çë sheh pa të përdorur të stërmadhet burime rinore e prishjen e asaj 50% të territorit gjysma të zbrazët do eliminuar me ngulm me afat të glatë, nëpër një mobilizim kombëtar dhe një planifikim e njëi ‘korvè’ të përhapur te gjithë territoringa Alpet ngjera te lugaja e Beliçit, nga Guri i Madh i Italjes ngjera te Mali i Argjëndët. Bëhet fjalë për të organizuar një plan kombëtar për mirëmbajtjen e territorit dhe për rikthiminetëmundshmet kushte ambientale çë ishin më parë të plaçkitjes së vuajtur për dhjetëra vjetësh, kloftë nga pikëpamja e mjetevet të jetesës, kloftë për prodhimtarìnë e saj qosmash jo vetëm bujqësore. Për të bërë këtë mos t’ju duket së mjaftojnë “kazmë e lopatë” por i duhet organizuar një mësim hyrës, shpikur, projektuar, drejtuar, furnizuar, realizuar dhe kontrolluar një plan, ku brezat e rinj, futur brënda njëi llojéje “kantier-shkollë kombëtar”, me qëroin mënd të integrohen me autoritet te bota e punës “tradicionale”. Jemi mësuar t’e vërejmë punën si vendi për të prodhuar pasurì dhe shërbime çë vëhen në shitje dhe të delegojmë gjithë atë çë na duket një kostotë përballohet si joprodhues.Bëhet fjalë për t’u ngarkuar si ‘Ndërmarrje Italìa’ çë të mos vej’e çajë qafën territori të tërë dhe të marrë masa, “përpjetëjo tatëpjetë” për të shmangur të vdesim mbytur nga qytetet, nga turmat e saja të egërsuame tëpaqeverisshme dhe nga shpikja e ndërlikuar të tyre të “territorit të specializuam”. Rritja e shpejtë e 30% të popullsìsë së planetit dhe dherdhja e pashmangshme tek i Bukurvendi është realitet ndanxë nesh. 

Arb RIA estas kaj

Por Arbëreshët post ĉielo - kredo tero-jaroj. "Lam tero Tenet por ne nei interligo", diris la CE jarcentoj. En rrëfyejë Ludoviko De Rosa, la poeto Ruhr, kiel alprezigi servoj "publika ordo" kundërbaronal donita per arbëresh Knights, Reĝo Napulit venosa donaci ilin Garganik Duoninsulo. Sed tiuj "mercenarios" Ce Ce trankvile sciis estis rilatigitaj kun Arbaro Umber, petis argoma grundoj kaj paŝtejoj, ulliste kaj vinbergxardenoj. Eĉ CE ekzilitoj venis post ili demandis grundoj, kiel ne fiçëllinje (Ficora) por labori. Tiel ke la socia hjerarkia el ĝi ol mi unue tero verkoj. Do estis kaptita teksaĵo detrui pli grundo iĝis malpli kaj multaj Vanhna punkto kiun serĉis aliloke (aliaj landoj). Hodiaŭ estas tradukita dufoje - 80-85 jaroj -, ajna alia drato post jaro devos demandi nin kunhavigi o përndajmë dek miliardoj personoj ce spaco restas de nutraĵo, industrio kaj ekologia energio. CE Nani zurëm teksaĵo jipnim krahinavet atako la Planedo alkovoj, kiel Amazon kaj Manitobo akullti gajni ligno greno. En la unua kazo oni estis gendered tue ruiniĝo en vastaj regionoj de la baseno de la Rio Amazonavet - la lëmashi / straxhi la lokuloj -, en dua, estas rekte movita per la masiva importadon de tiu cerealo. Manitobo - eble per Manitu (Potenco sipërnatyrore Ce regas Cosmin al algonkinët) - ĝi estas pli granda ol dufoje Italia: La sprasmi stërlivadh antaŭe montoj Rocky, norda Norda Dakoto, mbatanë 50 ° paralelajn ngjera la polusaj Golfo Hudson . La ĉeesto de Lago Vinipego (Winnipeg), CE pështron 15% de la teritorio, mildigas CE klimato estas severa kontinenta. De pli ol 50 jaroj tie estas produktata greno - tritiko fariĝas CE de 90 tagoj - du kultivaĵojn jare, en julio kaj septembro. Tie koqja trankvile ngurohet mi neniam malvarma vento. Nur Kuari oreloj anticipante seka grundo kun ngrohësìnë de shtresavet unuan aeron, la gendered radiado; Nu vidis. Sed kiel fari herbo, aspergu per la grundo kun herbicidoj tiel glifosilati CE de maizo faruno saŭco vet'e Nu pasto. Je la sama neniigas terkultura konvojo pluaris varma julio grundo, mbiell, fertilizantes kaj iras rulo. Fine malplena grajno konservejojn rekte al la boato - silosevet kie iras kiam qëroin ngjera estos vendita kies lando estas la ndanxë.

Dum duono de Bukurvendit Kla al migrado de loĝantaro zdrypur la urbon por serĉi laboron, kaj turni la teritorio de sovaĝaj kaj palëruar. En eliri, bezonas perioda bontenado de urbaj kaj kamparaj areoj permesis la senĉesa degenero de digoj, vojoj kaj shpive ngjera la detruojn de geologia detruo kaj esceptaj kazoj multekosta konsekvence CE civila protekto estas havigita de libervola partopreno zëmbërgjerë .

Nani, CE bankrotis 70 jaroj de reformo verko, CE trankvile sufiĉe Klene rekonstrui la agrikulturo, ĝi venis tempon por sanigi la malzorgema politiko. Resurekto donu dheravet Kodro-montañeses (la zhvlerësuame, -20%) plena de historio, CE Arber bashkëndan kaj al kiu ĝi apartenas. Se aliĝi "endemia malsato" ekzisteca krizo en kiu la vivoj de dek jaroj la porcion de "dika" la Bukurvendit implikita en temerara planeda ekonomio, CE eniris la krizo de kiu senhaste li scias, kiel eliri kaj ringrëhet, tiam ŝajnigis CE / Uri plëhtë Mediteranea kulturo mjivjeçare. Kontraŭdiroj CE vidas sen uzi grandega junulara rimedoj breĉita ke 50% de la malplena duono de la teritorio forigos senprokraste la termino Glatt, tra nacia mobilizo kaj planado de la aventuroj 'KORVET' disvastiĝis tra la teritorio de Alpoj ngjera marjal de Beliçit, la Granda ŝtono de Italjes ngjera la arĝenta Monto. Estas organizi nacian planon por subteni la teritorion kaj la reveno de ce eblan medicirkonstancoj estis antaŭe la suferojn tumultrabado de dekoj da jaroj, Kløfta laŭ vivanta mjetevet, Kløfta por ĝia produktado qosmash ne nur agrikulturo. Por fari tion, ĉu ne pensas, ke estas sufiĉe "elektoj kaj ŝoveliloj" sed organizis enkondukan lecionon, inventita, desegnita, direktita, provizis, implementado kaj kontrolita planon kie novaj generacioj enkondukis ene llojéje faris kelkajn el ili "kantier- nacia lernejo "kun qëroin min integrigi kun la mondo de laboro aŭtoritato" tradicia ". Ni lernis punkto kiun ni vidas laboro kiel loko por produkti riĉecon kaj servoj metas al la vendon CE kaj CE delegito ĉiuj kiu ŝajnas al ni kosto portata kiel neproduktiva. Estas por esti ŝarĝita kiel 'Enterprise Italio CE vej'e ne trarompi la kolo de la tuta teritorio kaj ekagi, "supren ne suben" eviti mortas de dronado urboj, de lia popolo estu senbrida egërsuame kaj la complejidad de lia invento de "specializuam teritorio". La rapida kresko de la 30% de la loĝantaro de la planedo kaj la neeviteblaj dherdhja la Bukurvendi realaĵo estas ndanxë ni.