mercoledì 16 dicembre 2015

Ku jemi e vemi ! ? -- Dove stiamo andando!? ..... ..... di Paolo Borgia

Che ne sarà di noi?
Mi chiedo di fronte a tanta inumana cattiveria
illogica. Forse
Dove non può la mente, può il cuore.


La poesia del Natale per cercare nuove rinascite.
Ku jemi e vemi!?
Ishin t’ujur përdhè, në mes të xhadésë - Rruga Romë.  Denin se qytetarët t’e dinin se çë nga 45 ditë ishin në grevë për të pasur një rritje të së paktës rrogë të tyre. Gjithnjibashku tetë xhipse Alfa Romeo ar 51 ‘E lëna’ të repartit ‘E shpejta’ u sulën si rrufeja mbi manifestuesit, çë pak u lips se i vënin përposh rrotavet. 

Si bisha u zdripën policat me zinxhirë te duart dhe i jipnin grevistëvet goditje mbi krye dhe mbi shpinat: ishin të shumtën e herëvet ish-mëditës kloftë të keqpaguarit punëtorë kloftë të keqpaguarit policat.
Pra erdhi qëroi në të cilin rroga vate tue u rritur, orët pune u shkurtuan, sigurimet shoqërore dhanë më garancì klënies dhe puna u bë pak më e lehtë. “Një mërakull”, u tha, “mërakulla ekonomike –bumi” por edhé qëroi kur ndërsa kish kush vejë tue folë për revolucion, kish kush, tue qindisur nën shtrojën, vejë tue ndërruar logjikën e kapitalizmit, bërë i shfrenuar nanimë nga të zotë të paemra.
Ndërruan zakonat sepse ato të mëparshmet ishin bërë të l/josta dhe të ngushta të duroheshin dhe leu kundërshtimi kundërborgjez të të rinjvet borgjez – gjashtëdhjetë-e-teti – çë bëri më i lëshuam njeriun. Dukurìa ë’ edhè sot vepruese dhe bërë paradoksale: e drejtë trethumboreje, seksi të lirë dhe martese homoseksuale. Dhe këta tituj përfytyrohen si më emancipues se krimet ekologjikë, tregtarë  dhe të konsumizmit o shumëllojshmet lufta të pashpallura por në veprim në më të madhen pjesë të planetit. Ndërsa presioni kundërborgjez nxit kryqëzata të vazhdueshme kundër familjes, Shtetit, fesë dhe morali borgjez. Dhe rritet varfërimi i liceut dhe të universitetit të përshtatur paradigmës së sh(ë)plarë të firmës dhe të ndërmarrjes.
Konsumizmi, kënaqësìa e pakufishme, shndërrimi në mall të së vërtetës së kurvëruame, çë nanimë i thërresim atò ‘globalizim’, dëftojnë kolonizimin total të imagjinarit nga ana e logjikës së të sotmit hiperkapitalizëm. Kjo shkrijti skemat të përfaqësìsë politike, sepse sot kapitalizmi ë’ totalitarizëm i përsosur. 
Nëse e djathta *zumon (thekson) mbi shprehjen economike, qendra mbi atë politike, e  majta mbi atë kulturore, i bashkëpranuami tipar financiar totalizues bëri të zhdukej antiteza klasike ndër e djathta dhe e majta sepse nanimë të dyja shprehin në mënyrë të glitshme të njëjtën pikëpamje të zonjë të Botës. ‘Dialektika’ politike duket e katandisur në një pantomimë ndër një shoqërì civile, e pambrojtur spektatore të prapavjtjes së vet, shushatur nga refrene sfondi të ankthshme, të errët, si ‘ngë ekzistojnë alternative’ o ‘e kërkon tregu’, çë kujtojnë ato të korit të tebanevet te një qytet nën shtetrrethim (“si do t’jetë e nesërmja jonë?”), dhe një shtresë politike çë dëfton me mburrje se synon ‘a priori’ ruajtjen e privilegjevet të vetë-dhënë paturpësisht të shtuam dal’e dalë me qëroin.
Atrofìa e mendimit politik dhe të dalit jashta hegjemon të pakundërshtuam të interesavet ekonomo-financiarë të veçantë gjimsa të fshehur kanë buruar një sistem laksist ndërkombëtar, sipërkombëtar dhe kombëtar, çë pa ndonjë gjykim paraprak heq, vë mënjanë kujdesin për të mirën e përbashkët, dhe çë lë jashtë nga cikli veprues dhe prodhues një pjesë të madhe të brezavet të ri, tue përunjur atë, megjithë se të jetë më e cilëzuame për të i bërë ballë kompleksën shoqërì planetare pas-moderne, e të cilës është pjesa e vetëdijshme dhe kompetente ‘hub-lidhës’ në gjëndje të ndihë te të kontrolluarit dhe të orientuarit në pozitiv sistemet globale. Gjithë kjo, ka vënë në rrezik përballueshmërìnë ekonomike planetare e ardhëshme, e të cilit gjëndja lufte o përplasjeje të përhapura janë shenja paralajmërues.
Për njeriun njëjtësìa e vet (dhe pra gluha), pjesa më e brëndshme e njerut, ajo çë e lidh me Kozmin dhe çë i jepë Kozmit frymën vetjake, bëhet një barrë çë mëshon, ftesore të pafuqìsë së sotme. Pa besim, si ë’, ë’ shtytur  të krahasohet me modele planetare, të shpallurë fitimtarë nga ‘media-t’ çë mprehin papërshtatjen ekzistenciale. Një prishje shpirti, çë mënd t’e sjellë të mendojë, ngaherë më shumë, se ftesa e të keqes së tij rri te vetveta.

Asimilimi mendimesh përrallorë, në dukje koherentë por çë bëjnë kontrast me realitetin, dhe bindjesh të pandryshueshme kloftë nëpër logjikën, kloftë nëper përvojën, bën të plasë forma o jermìe vetëvrasëse te vetmìa o të tërbuame reagime vrasëse pastrimi fondamentalist ngë bën ndryshim por çë janë fryt idiot të të menjëhershmen çrrenjosje nga paradigmat ndoshta të thyeshme dhe jo më të përshtatshme por të lashta. “Si do t’jetë e nesërmja jonë?”, i pyej vetes prifti i ri syrian përpara ndodhjes nga dukja pa zglidhje. As edhé besa te Perëndìa i tij mënd të bëjë të rilulëzojë sprënxa përpara njëi ligësìe çnjerëzore kaq të madhe. 

Dove stiamo andando!?
Erano seduti per terra, in mezzo alla strada principale - Via Roma. Volevano che la cittadinanza sapesse che da 45 giorni erano in sciopero per ottenere un aumento per il loro misero salario. Tutt’a un tratto otto camionette fuoristrada Alfa Romeo ar 51 ‘Matta’ del reparto ‘Celere’ fulminee  piombarono sui manifestanti, quasi a metterli sotto le ruote. Come furie scesero i questurini con catene in mano e menavano i scioperanti con colpi sulle testa e sulla schiena: questi erano perlopiù ex-braccianti agricoli sia i malpagati operai che i malpagati poliziotti.
Poi venne il tempo in cui la paga andò crescendo, le ore di lavoro diminuirono, le previdenze sociali diedero più garanzie all’esistenza e il lavoro divenne un po’ più leggero.

 “Un miracolo”, si disse, “il miracolo economico - il bum” ma anche il tempo in cui mentre c’era chi andava parlando di rivoluzione, c’era chi, tramando nell’ombra, andava cambiando la logica del capitalismo, ormai reso disinibito da padroni anonimi.
Mutarono anche i costumi perché quelli di prima erano diventati lisi e stretti da sopportare e nacque la contestazione antiborghese dei giovani borghesi - il sessantotto - che rese l’uomo più licenzioso. Fenomeno tuttora operante e reso paradossale: diritto allo spinello, al sesso libero e al matrimonio omosessuale. E questi titoli sono concepiti come più emancipativi che non i crimini ecologici, mercantili e consumistici o i vari tipi di guerre non dichiarate ma in atto nella maggior parte del pianeta. 
Mentre la pressione antiborghese promuove continue crociate contro la famiglia, lo Stato, la religione e la morale borghese. E cresce il depauperamento del liceo e dell’università conformate al piatto paradigma dell’azienda e dell’impresa.
Il consumismo, il godimento illimitato, la mercificazione della verità prostituita, che chiamiamo ormai ‘globalizzazione’, mostrano la colonizzazione totale dell’immaginario da parte della logica del ipercapitalismo odierno. Ciò ha liquefatto gli schemi della rappresentanza politica, perché oggi il capitalismo è totalitarismo realizzato. Se la destra zuma sull’espressione economica, il centro su quella politica, la sinistra su quella culturale, il condiviso tratto finanziario totalizzante ha fatto scomparire l’antitesi classica tra destra e sinistra poiché ormai entrambe esprimono in modi simili la stessa visione padrona del mondo. 
La ‘politica sembra ridotta ad una pantomima tra una società civile, inerme spettatrice della propria regressione, intontita dai refrain di fondo ossessivi, lugubri, come ‘non esistono  alternative’ o ‘lo chiede il mercato’, che ricordano quelle del coro delle tebane d’una città sotto assedio (“che ne sarà di noi?”), e un ceto politico che mostra ostentatamente di mirare a priori alla conservazione degli impudentemente auto-attribuiti privilegi lentamente aggiunti nel tempo.
L’atrofia del pensiero politico e l’emergere egemonico incontrastato degli interessi economico-finanziari particolari semi-occulti hanno scaturito un sistema internazionale, sovranazionale e interno lassista, che senza alcun discernimento preliminare aliena, mette da parte la cura del bene comune, e che esclude dal ciclo operativo e produttivo molta parte delle nuove generazioni, umiliandola, benché sia più qualificata ad affrontare la complessa società planetaria post-moderna, di cui è consapevole e competente ‘hub-connettore’ capace di contribuire a controllare ed orientare in positivo i sistemi globali. Tutto ciò, ha minato la sostenibilità economica planetaria futura, di cui lo stato di belligeranza o di conflittualità diffuse sono il segno premonitore.                                                                                                                                      
Per l’essere umano la propria identità (e dunque la lingua), la parte più interna dell’essere umano, quella che lo lega al Cosmo e che dà al Cosmo l’anima personale, diventa un ingombrante fardello, colpevole della sua odierna impotenza. Sfiduciato, com’è, viene spinto a confrontarsi coi modelli planetari, proclamati vincenti dai ‘media’ che acuiscono il disagio esistenziale. Una frustrazione, che può condurlo a pensare, sempre di più, che la dialettica colpa del suo male risieda in se stesso.
L’assimilazione di affabulate opinioni, in apparenza coerenti ma contrastanti con la realtà, e di convinzioni immodificabili sia attraverso la logica sia attraverso l’esperienza, fa esplodere forme o di delirio suicida nella solitudine o di invasate reazioni assassine di purificazione fondamentalista non fa la differenza ma che sono frutto idiota del repentino sradicamento dai forse fragili e non più adeguati ma antichi paradigmi. 
“Che ne sarà di noi?”, si chiedeva  il giovane prete siriano di fronte alla situazione apparentemente senza soluzione. Neanche la fede nel suo Dio poteva far rifiorire la speranza di fronte a tanta inumana cattiveria.

Nessun commento:

Posta un commento