venerdì 18 aprile 2014

Il crepuscolo del sovranismo - Ngrysja e sovranizmit ... ... di Paolo Borgia

Ngrysja e sovranizmit
Ndoshta më e rëndësishmja dukurì e qëronjevet tanë dhe të së ardhmes janë rrjedhjet shtektuese. Italia me centralizmin e saj, me burokacìnë keqbërëse...shkuli nga duart e banuesvet italianë çdo e drejtë qeverìe dhe vetëqeverimi. Për shkak të kësaj mënyre “qeverìe’, qytetarët italianë, të lënë jashtë nga kujdesi i rrjedhjevet shtektare, çë kur zurën fill, i kanë ndier më të shumtën si “të vùajtur”, “të urdëruar atyre”. Na jemi mikpritës për natyrë e - llojas për shërbimin vullnetar - të prierrë për natyrë, kulturë dhe “besë” të mirëpresim dhe të ndihim tjetrin. Por ngë është po Shteti italian çë ngë ë’ i gatitur, bëhet fjalë më mirë për një papërshtatshmërì të përgjithshme të bëhet ballë shpejtësìsë së globalizimit të sotëm  - procesit përherë të pranishëm tek historìa - por çë me teknologjitë e sotme u bë i stërmadh.   
Ka edhe njëfarë prirje për të shqyrtuar dukurìtë globale nga një pikëpamje të Shtetevet njëjësë o ndër Shtetet, kurse pjesa më e madhe e çe/ështjevet të hapta ngë njohin kufinj. Llojas për ndotjen, për rri/ëzikun bërthamor, për ndryshimin klimatik, për Ebolën. Mendimi dhe struktura politike qëndrojnë kapur e qepur të lashtës përmasë “territoriale”, çë ngë përputhet me dukurìtë botërore.
Sot ekonomìa dhe financa shqyrtojnë “rrjedhjet” kurse “nano-politiket” kombëtare ligjërojnë në terma trashësire, mbledjeje, “stoku”. Arrëhet të gëzohen te Bashkimi Evropian se u ka  kryer një projekt “paqeje të përjetshme”, tue harruar  se «mosnjerì ka më shumë të drejtë se një tjetër të banojë te një vend të Tokës»: këtë Kant e mbjnë të fshehtë, kurse ai çë mbizotëron ë’ “sovranizmi”. Sot, në një mall është zhdoganuar te porti i Amsterdamit, pra mën’të qarkullojë lirisht te gjithë Bashkimi, përkundra nëse një njerì zbarkon Lampedusë, edhè pas kontrollimit të statusit refugjati, ngë mën’të zhvendoset te tjerët Vende të Bashkimit
Kjo është një anti-politike, një zgledhje mosvepruese, por të mbushur me përgjegjësì. Mendohet se te Bota në të ardhshmit tridhjetë vjet shtektarët do të jenë 250 milionë, do të ven’e rrinë logjikisht te Vendet më e zhvilluamë, tek ata çë venë tue u rritur dhe ata aziatikë. Në Evropë çë nanì banojnë 64 milionë imigrantë (9% e popullsìsë), ajo çë të mos vatur ndaj kolapsit, duhet të i shtojë 300 milionë punëtorësh të sotëm tjerë 100 milionë vendesh pune. Do të jetë vështirë të arrëhen të tre objektivet rritjeje çë do të synohen, do me thënë një rritje çë të jetë: e trushme, e aftë të zhvillojë një ekonomì të themeluame  mbi njohjen dhe mbi novacionin; çë mën’të ndurisë, nëpër kulturën e kursimit dhe të njëi ekonomìe me më shumë konkurrencë për të  vlerësuar burimet dhe bimët; çë përfshin, pjerrë ndaj njëi përqindje të lartë punësìe, në mënyrë të shmanget shkatërrimi shoqëror dhe territorial. Me këtë ndëlgim pritja bëhet një çeshtje zhvillimi dhe perspektive. Nëse janë mirë kujdesur shtektime mën’të jenë një faktor tërheqës për të dalë nga depresioni evropian por, mbi të gjitha, ata venë marrë parasyshi si dukurì strukturore çë do të shkatarrojë rregullën politike, modelin shoqëror, përmasën kulturore dhe njëjtësore.
Shtektimet ngë janë një “sektor” i politikës, janë një faktor klënësor te ndryshimi shoqëror çë po për një pjesë janë gjinuar nga gjëndje ekonomike të mjerueshme o nga shpërndarja e zonavet në gjëndje lufte. Do të jenë element gjykimi dhe vërtetimi për konsistencën e përshtatshme të strukturës themelore të shoqërìvet tona në terma politiko-institucionalë e ngjeredhè antropologjikë. Shpesh herë prapa njëi shtektari ka një dishirim të ardhmeje, një kërkim perspektivash, kontekstesh ku mën’të jenë të lirë të realizojnë projektin e vet gjelle. Të shumtën qëllimet janë, prandaj, një dukurì e motivuame nga faktore jolëndore, më se nga lypsje të drejtpërdrejta - pa i nënvlerësuar natyrisht. Në një tablò riorganizimi ekonomik te çdo nivel dhe te një moment në të cilin veprojnë faktore ndryshimi rrenjor te sistemi politik ndërkombëtar, futen shtektimet. Një prirje e epikës, çë duhet drejtuar me ndëlgesë, llargpamje dhe shkathtësì, tue i vënë më shumë re sigurìsë “njerëzore”, interesi ynë i vërtetë.
Duhet të vëmë mënjanë idè si “ndeshje qytetërimi”, “globalizimi si sosja e historìsë”. Duhet edhè të kemi besim te sprënxa, i vetmi orizont në gjëndje të ngjallë mobilizim, novacion, dinamizëm. Shtektimet, ahierna janë një sfidë kundër kulturës së dresë, të poshtërimit nëse dimë të bashkojnë dukurìnë e “lëvizshmërisë shoqërore” në nivel global me “qëndrueshmërìnë shoqërore” e duhur nga çdo komunitet për të pasur mundësìnë të shprehë fuqìtë e veta. 
Paolo Borgia

Il crepuscolo del sovranismo
Forse il più importante fenomeno del nostro tempo e del futuro sono i flussi migratori.  L'Italia con il suo centralismo, con la malaburocrazia... ha scippato ai residenti italiani ogni diritto di governo e di autogoverno. A ragione di tale modalità di "governo", i cittadini italiani, esclusi dalla gestione dei flussi migratori in arrivo da noi, fin da quando sono iniziati, li hanno percepiti per lo più come "subiti", "imposti loro". Noi siamo ospitali per natura e - penso al volontariato - inclini per natura, cultura e "religione" ad accogliere ed ad aiutare l'altro. Ma non è solo lo Stato italiano ad essere spiazzato, si tratta piuttosto di una generale inadeguatezza ad affrontare la rapidità della odierna globalizzazione - processo sempre presente nella storia - che, però, con le tecnologie odierne è diventato immane. 
C’è ancora una certa tendenza ad analizzare i fenomeni globali da un punto di vista dei singoli Stati o tra gli Stati, mentre la maggior parte delle questioni sul tappeto non conoscono frontiere. Penso all’inquinamento, al rischio nucleare, al cambiamento climatico, ad Ebola. Il pensiero e la struttura politica restano aggrappati all’arcaica dimensione “territoriale”, che non ha riscontro nei fenomeni mondiali. Oggi economia e finanza analizzano i “flussi”, mentre le “nano-politiche” nazionali ragionano in termini di consistenza, giacenza, di “stock”. Si arriva a compiacersi nell’Unione Europea di avere realizzato un progetto di “pace perpetua”, dimenticando che «nessuno ha più diritto di un altro di abitare una località della Terra»: questo Kant viene celato, mentre a prevalere è il “sovranismo”. Oggi, se una merce viene sdognata nel porto di Amsterdam, poi può circolare liberamente in tutta l’Unione, se invece un essere umano sbarca a Lampedusa, anche dopo l’accertamento dello status di rifugiato, non può spostarsi negli altri Paesi dell’Unione. 
Questa è un’anti-politica, una scelta omissiva impregnata, però, di responsabilità. Si pensa che nel mondo fra trent’anni i migranti saranno 250 milioni, andranno logicamente a stabilirsi nei Paesi più sviluppati, quelli emergenti e quelli asiatici. In Europa già risiedono 64 milioni di immigrati ( il 9% della popolazione), affinché essa non vada verso il collasso, bisognerà aggiungere ai 300 milioni di lavoratori attuali altri 100 milioni di posti di lavoro. Sarà difficile raggiungere i tre obiettivi di crescita da perseguire, cioè una crescita che sia: intelligente, capace di sviluppare un’economia basata sulla conoscenza e sull’innovazione; sostenibile, attraverso la cultura della parsimonia e d’una economia più competitiva che valorizzi le risorse e il verde; inclusiva, diretta ad un alto tasso di occupazione, in modo da scongiurare lo sgretolamento sociale e territoriale. In questo senso l’accoglienza diventa questione di sviluppo e di prospettiva. Se ben governate le migrazioni possono esser un fattore trainante per uscire dalla depressione europea ma, soprattutto, esse vanno considerate fenomeno strutturale che scompaginerà l’assetto politico, il modello sociale, la dimensione culturale e identitaria.


Le migrazioni non sono un “settore” della politica, sono un fattore essenziale nel cambiamento sociale che solo in parte sono generate da grame condizioni economiche o dallo sfollamento da zone di belligeranza. Saranno elemento di valutazione e di verifica sulla congrua consistenza della struttura di base delle nostre società in termini politico-istituzionali e persino antropologici. Spesso dietro un migrante c’è il desiderio di futuro, la ricerca di prospettive, di contesti dove poter essere liberi di realizzare il proprio progetto di vita. In gran parte le motivazioni sono un fenomeno, dunque, motivato da fattori immateriali, più che da necessità immediate - senza ovviamente sottovalutarle). In un quadro di ristrutturazione economica ad ogni livello ed in un momento in cui agiscono fattori di radicale cambiamento nel sistema  politico internazionale, si inseriscono le migrazioni. Una tendenza epocale, che va gestita con intelligenza, lungimiranza e flessibilità, prestando più attenzione alla sicurezza “umana”, il nostro vero interesse. Dobbiamo mettere da parte idee come “scontro di civiltà”, “la globalizzazione come la fine della storia”. Dobbiamo anche affidarci alla speranza, l’unico orizzonte in grado di suscitare mobilitazione, innovazione, dinamismo. Le migrazioni, allora sono una sfida contro la cultura della paura, dell’umiliazione se saremo capaci di coniugare il fenomeno della “mobilità sociale” a livello globale con “la stabilità sociale” necessaria ad ogni comunità per poter esprimere al meglio le proprie potenzialità. 
Paolo Borgia

Nessun commento:

Posta un commento