A chi non piacciono i bambini!? Quei disturbatori della quiete, che quando si stancano di giocare da soli, richiamano l’attenzione dei grandi, per potere condividere la gramezza della loro esistenza.
A chi non piacciono i bambini? Quei disturbatori della quiete, a cui non è più permesso di diventare grandi, per potere condividere le condizioni di possibilità della vita.
E’ nella parte dell’anno più e noiosa che la natura-madre cova la rinascita nel suo seno-terra ed è in questo periodo dell’anno che già gli umili primitivi si volgevano ad Oriente sperando nel ritorno del sole alto nel cielo.
Forse noi grandi siamo ancora in tempo a deporre le preoccupazioni del mondo, il delirio di onnipotenza, la perfida scaltrezza e tornare alla semplicità dell’essere, a gioire e a meravigliarci.
Paolo
Haraksì
e shuar?
Dhe
erdhi hera pèr tatëmadhin tè silljë përjashta të nipin. I pari, ai i embrit.
Kish shumë qërò çë djali ia kërkojë këtë shëtitje, por urtësìa prisjë të sosjë
dimbri i ftohtë dhe se dielli të hypej më lartë në qiell. Nanì, pra, mënd të zëjë
fill t’e zbulojë botën më atej se së mbrojturës gjitonìze.
Një
puhì e vakët hipej nga Fusha e Shejtes Katarinë ndaj Xaravulit tue lëmuar
mushkun e nglakuam me barrën e gjyshtit mbi burroren dhe të djalit prapa mbi
kurrizin, ndërsa arrënin te ngastra e shpëtuar nga shkurraja dhe e liruar nga
gurët: Llazi. Glatë brinjës së malit, të pështruam me lisa dhe gështenja, i faniteshin
djalit shkëmbe të mbështetme mbi rroka dhe gorromima, çè i dukeshin lugate të llavët
të lashtë të tërbuam, protagonistë luftërash akrobatike në vetmì.
Hyrën
te vreshta nëpër një shtek të ngushtë në mes të ferrave, akaceve dhe fiqve
detarë çè nga mot të rritur ndër gurët e shkulur nga fusha dhe të vënë përreth kufirit.
Pak më brënda, shi te angona kalivja, e zakonshmja barakë gurësh pa këlqere të
vënë në rreth dhe të pështruar nga një kuverticë e lartë konike kallmesh. Te
sheshthi përpara derës një gurë i math kubik dhe te një angonë një furnel
murature për të ngrohur te zjarri të paktit të ngrënë, ushqim për lodhjen e
rëndë.
Ngë
kish as një fill bari te gjithë vreshta, e mbajtur e pastër si një klishë. Dhrìtë
ishin vënë një për një dhe të mbajtura të drejta me një hu kallmi, të gjera aq
sa mën’t’i shkojë një mushk. Një diz te pjesa e lartë mbajë degëzat e glata për
të bërë një kukllë (pupë) të veshur me
fletë të gjera. Këtù e këtjè gjeje pemë dardhash, fiqsh, kërshìsh, amarelesh
dhe një arrë madhështore. Kish edhè gjithë rrethas llargu për të mbjellë qiqra
dhe thjerrë. Dy gurrëza uji gufonin nga dheu dhe ishin mbjedhur nga dy kutìzë muri
kubike vënë në tokë, të hapët nga njera anë nga e cila nxirrej ujë për të pirë
me lopatëza fiqsh detarë të thajtura me formë kupe.
Mbjodhën
bashkë ca amarele, fij bari për të dërtypur një cikë të nguqëm me një shijim të
ashpër por të këndshëm dhe ndonjë degëzë qiqrash. Bishtajat ishin plot me farën
nanimë e ngurthosur dhe jehonin të hareshme si lojëra. Noni, pra, u vu të shërbejë
e djali vejë tue zbuluar botën e re e qosme nga të pasosmet mundësì lozjeje.
Qëròi shkoi shpejt. Pra noni për të
vërtetuar simptomat e urìsë vërejti orën xhepi, la punën e tij, vuri mbi altarin guri bukën,
verën dhe një copë djathët. Dhe ndezi zjarrin te furneli për të ngrohur supën
kungujsh dhe patatesh brënda gavetës së prurë gati nga shpìa.
U
desh(të) ca qërò për sa t’u ngrohur supa. Ajri kish vatur tue u mbluar me kundërmimin
e saj dhe djali bëjë festë të padurueshme...
Gjithnjibashku
u fanitën nga i ngushti shtek dy burra mëkëmbë: njeri, plak me duart lidhur me
zinxhira, (t)jetri me një mill revoleje te rripi çë xarisjë të parin, plakun.
Djali,
i trëmbur, rrodhi nga noni tue u kumbisur kofshëvet. Gjyshi si i frymëzuam ia
bëri të thëshjë vetëtimthi: «A
manciari! (hani me ne!)».Formulë rituale grishjeje për të ndajtur tryesën buke
me të huajt. Banditi, tue hequr plakun, u qas te tryesa pa pipitasur e më
shpejt se sa thuhet llupi të ngrënit e kulloi gjithë verën e vucotes.
Pra,
menjëherë, ashtù si ishin fanitur, u zhdukën të dy te të gjelbërit e bimësìsë,
tue vazhduar te transferimi i të rrëmbyerit:
llargu vetëm pak metre nga rrugët e asfaltuame vazhdimisht të patrulluame me ‘Gùxi’
e me ‘Kampanjole’ në pajisje të policìsë dhe të karabinierëvet.
Ushtarët
e 24-ti Regjiment Artilerì Fushore kishin fushimin aty pë’krahu, nënd ullinjtë e
Sklicës.
Djali...
___21.11.12
Aurora
svanita?
E
venne il tempo per il nonno di portare in campagna il nipote. Il primo, quello
del nome. Da molto tempo, il bimbo gli chiedeva questa gita, ma la saggezza
attendeva la fine del freddo inverno e che il sole salisse più alto nel cielo.
Ora, dunque, poteva iniziare ad esplorare il mondo al di là del protetto piccolo
vicinato.
Una
tiepida brezza saliva dal Piano di Santa Caterina verso il Monte Saravulli
accarezzando il mulo gravato dal peso del nonno sul basto e del bimbo di dietro
a cavalcioni sulla groppa, mentre raggiungevano la contrada sottratta alla
boscaglia e spietrata: Llazi. Lungo la costa del monte, ricoperto di querce e
castagni, apparivano al bimbo rocce appoggiate in bilico sul vuoto, che gli
sembravano antichi inquietanti fantasmi, protagonisti di acrobatiche lotte
solitarie.
Entrarono
nella vigna attraverso un angusto varco tra i rovi, le acacie e i fichi d’India
cresciuti da molto tempo tra le pietre tolte dal campo e messe tutt’intorno a confine. Appena dentro, ecco
nell’angolo kalivja, il consueto
capanno di pietre a secco poste in tondo e sormontate da una alta copertura
conica di canne. Nello spiazzo antistante una grossa pietra cubica e in un
angolo un fornello di muratura per scaldare al fuoco il misero cibo, sostegno
per la dura fatica.
Non
c’era un filo d’erba nel campo, tenuto pulito come una chiesa. Le viti erano
messe ad alberello solitario e sorrette ad una ad una da un tutore di canna,
distanziate giusto a farci passare un mulo. Un legaccio nella parte alta
manteneva i lunghi tralci a formare una pupa
di pampini. Qua e là alberi di pere, fichi, ciliege, amarene e un maestoso
noce. C’era anche lo spazio sul bordo per seminare ceci o lenticchie. Due
piccole sorgive d’acqua sgorgavano dal terreno ed erano raccolte da due cubici
tabernacoli appoggiati al suolo, aperti
su un lato da cui si attingeva per bere da pale di fichi d’India rinsecchite a
forma di coppa.
Raccolsero
insieme un po’ d’amarene, fili d’erba da masticare un po’ rossicci di un sapore
aspro ma gradevole e qualche ramo di ceci. I bacelli erano ripieni del seme già
ingranato e risuonavano allegri come giocattoli. Il nonno si mise, poi, al
lavoro e il bimbo andava scoprendo il ricco nuovo mondo dalle infinite
possibilità di gioco. Il tempo trascorse veloce. Poi il nonno a conferma dei
sintomi della fame guardò l’orologio a catena del gilé, lasciò la sua
occupazione, mise sull’altare di pietra il pane, il vino ed un tocco di
formaggio. E accese il fuoco nel fornello per scaldare la zuppa di zucchine e
patate dentro la gamella portata pronta da casa. Un raro fresco vento del Golfo
portò il suono delle campane di mezzogiorno.
Ci
volle un po’ perché la zuppa si scaldasse. L’aria si era andata riempendo della
sua fragranza e il bimbo faceva
impaziente festa...
Tutt’a
un tratto apparvero dal varco due uomini a piedi: uno, vecchio con le mani
legate con una catena, l’altro con un
fondina di pistola alla cinta che trascinava il primo, il vecchio.
Il
bimbo, intimidito, corse verso il nonno appoggiandosi alle sue gambe. Il nonno
come ispirato riuscì a dire d’un fiato: «A manciari! (favorite!)». Rituale formula di
invito a condividere la mensa. Il bandito, strattonando il vecchio, si accostò
alla mensa senza proferir verbo e in men che non si dica si sbafò il cibo e si
scolò il vino del bariletto.
Poi,
subito, così come erano apparsi, scomparvero entrambi nel verde della
vegetazione, proseguendo nell’infame traduzione del sequestrato: lontano appena
pochi metri dalle strade carrozzabili continuamente percorse dalle Guzzi e
dalle Campagnole in dotazione alle forze dell’ordine. I soldati del 24°
Reggimento Artiglieria da Campagna erano accampati lì di fianco, sotto gli
ulivi della Sclizza.
Il
bimbo.....
____21.11.12
Nessun commento:
Posta un commento