venerdì 5 novembre 2010

Cristiani ed Islamici del Medio Oriente - Un mondo che cambia

La fuga e la vendetta di Marella
di Paolo Borgia


Marella serve ai tavoli di “Le dolci notti d’oriente”. Un sontuoso ristorante etnico mediorientale situato alla estrema periferia della multietnica Londra. E’ ricavato da un antico casale ristrutturato, circondato da un ampio giardino alberato, arricchito da fontane con giochi di luci e zampilli e da verande dove si allestiscono anche banchetti matrimoniali e per ricorrenze varie. C’è l’orchestrina, un trio formato da un liuto a cinque corde, un tamburello e una tastiera elettronica, che riempie il locale di suoni e canti arabi, allietando i commensali, che oltre al cibo per il corpo ricevono anche nutrimento per l’anima da splendide ballerine esperte nella danza del ventre.
Marella serve ai tavoli, vestita con una uniforme semplice e pratica, come richiede la sua attività. L’unico arricchimento per i suoi occhi azzurri è un fazzoletto piratesco ornato da monetine dorate a far da frangetta. Certo i commensali non possono apprezzare quella altera bellezza femminile per lo sproporzionato confronto con la nuda bellezza delle ballerine, che in una serata cambiano almeno quattro volte i loro succinti costumi di scena.
Il cuore damasceno di Marella batte per Giorgio: suo concittadino, che fa il cuoco nello stesso locale londinese. Il loro amore alleggerisce la fatica del lavoro e nutre la speranza di costruire un vita insieme. Resta loro da superare un problema. Giorgio è di famiglia musulmana ma non ha mai praticato quella fede; Marella, cristiana ortodossa melchita.
Passano giorni, qualche mese, alla fine Giorgio decide di abbracciare la fede di Marella. Iniziano i contatti telefonici con le famiglie e con il parroco di lei, Abbuna Bula (Padre Paolo); un parroco, che molto tempo prima mi aveva confermato che alla sua canonica a Damasco solo una volta o due all’anno capita che bussi un musulmano. Perché forse la paura della condanna da parte della propria confraternita religiosa vince la voglia di parlarsi: come se si trattasse di incontri tra marziani e venusiani.
Tutto viene deciso. Anche la data. Per le prossime ferie i due torneranno al loro Paese, solo che a causa dei turni di lavoro Giorgio potrà partire solo due giorni dopo Marella.
La ragazza come arriva a casa scopre che si era trattato di un tranello tesole dalla sua famiglia, che di fatto la tiene sequestrata. Perché lì ancora oggi i matrimoni li decidono le famiglie, compresa la scelta del coniuge. Marella riesce alla fine a fuggire… e battesimo, cresima e matrimonio saranno celebrati senza la famiglia di lei ormai diseredata.
Intanto anche Gilè, suo cugino, era sceso per le ferie a casa e per il matrimonio di Marella. Non ci voleva tornare a casa. Proprio perché temeva che tutto fosse stato preparato anche per il suo matrimonio. Me lo aveva confessato tempo prima nella sua pizzeria, avviata con la sovvenzione familiare, ed era per questo motivo che mancava da casa da parecchi anni.
E così accade! Cede, infine, alla volontà della famiglia e si sposa, anche se mal volentieri.
Al suo rinfresco ci sono tutti quelli della sua famiglia, che sono anche la famiglia di Marella.
E, non invitati, ci vanno anche Marella e suo marito Giorgio. Quando entrano nel luogo del festeggiamento tutti i familiari si alzano e se ne vanno via: la festa è stata rovinata.
Ora la moglie di Gilè vive a Damasco, da sola. Vedova bianca, vittima di anacronistiche gerarchie culturali che certamente non concernono l’ambito religioso.
Gilè continua ad impastare e infornare pizze nella multietnica Londra… e certo non è mai solo.
Giorgio e Marella lavorano ancora insieme e non sono mai soli nelle loro mille e una notte. Quelle che l’amore sa far diventare giorni lunghi [=felici].
Intanto il mondo cambia.
Il Presidente della Repubblica Siriana (elamita) modifica la legge ereditaria, concedendo la parità tra uomini e donne ma soltanto ai cristiani.
Paolo Borgia

(J)ikja dhe ahu e Mareles
di Paolo Borgia


Marelja bën shërbim te tryezat e “Të ëmbëlavet net natollìe”. Një shumë i stolisur restorant etnik i Lindjes së Mesme, vendosur te periferia e llargme të shumë-etnikes Londrë. Është nxjerrë nga një e lashtë sh(të)pi bujku e ristrukturuame, rrethuar nga një park plot me bimje hjeje, qosur nga korita me lozje drite e me currila e pra nga shatorre të qelqta, ku shtrohen gostì dasmash e për tjera festa. Ka orkestrina, një trio bërë me një lahutë pesë telash, një dajre e një tastierë elektronike, çë mbush sallën me tinguj e këndime arabe, tue gëzuar gostarët, të cilët veç të ngrënit për kurmin marrin ushqim për shpirtin nga balerine të shkëlqyeme esperte te vallja e barkut.
Marelja bën shërbim te tryezat, veshur me një uniformë të thjeshtë dhe praktike, si lyp puna e saj. E vetmja stolì për sytë e saj të kaltër është një skamandil lidhur mbi krye si kusarët dhe qosur me monedhëza të arta vënë në rresht si balluke. Sigurisht gostarët ngë m(ë)un’ të vlerësojnë atë krenare bukurì femërore për shkak të krahazimit të pabarabartë me bukurinë e xh(zhv)eshur të balerinavet, çë te një mbrëmje ndërrojnë të paktën katër herë të tyret kostume skene të zvogëluame.
Zëmra damashene e Mareles rrah për Gjergjin: bashkëqytetar të saj, çë bën kuzhinierin tek i njëjti lokal i Londrës. Dashuria e tyre lehtëson lodhjen e punës dhe ushqen sprënxën (shpresën) të stisin një jetë të dy bashkë. Vjetet (mbetet) atyre të zglidhin një problem. Gjergji vjen nga një familje myslimane por atë besë ai ngë e ka praktikuar kurrë; Marelja ë’ e krishtere ortodokse melkite.
Shkojnë ditë, ndonjë muaj, në funt Gjergji vendos të llorosë (marrë) besën e Mareles. Zënë fill ndërlidhjet telefonike me familjet e me famullitarin e saj, Abuna Bula (Papa’Luci); një famullitar, çë shumë qërò më parë më kish vërtetuar se te dera e famullìsë së tij në Damask vetëm një herë o dy në vit ndodhet të trokasë një mysliman. Pse thomse dre(o)ja e dënimit nga ana e vëllazërisë fetare e vet mun’ (fiton) vullnesën për t’u llafosur: sikur të bëhej fjalë për takime ndër marsianë e venusianë.
Çdo gjë është vendosur. Edhe dita e kurorës (martesës së krishterë). Atà për pushimet të ardhshme do të kthehen te Vendi i tyre, vetëm se për shkak të turnit (ndërresës) të punës Gjergji do të niset vetëm dy ditë më vonë se Marelja.
Vajza si arrin te qyteti i saj zbulon se bëhet fjalë për një kurth (pajìdhe,lak) ngrehur asaj nga familja, e cila de fakto e mban mbyllur në sh(të)pi. Pse atjè edhe sot martesat i vendosin familjet, përfshirë zgledhja e burrit dhe të gruas. Marelja në funt ia bën të (j)ikë… dhe pagëzim, krezmim e kurorë do të kremtohen pa familjen e saj; nanimë ajò ë’ e përjashtuar nga trashëgimìa.
Ndërkaq edhe Xhileku, kushëriu(ri) i saj, ish kthyer në shpi për pushimet e për kurorën e Mareles. Ngë dejë (donte) t’i kthehej te shpia. Pikërisht pse kish dre se gjithqish të ish gatuar edhe për kurorën e tij. M’e kish rrëfyer ca qërò më parë te piceria e tij, hapur me ndihmën familjare në të hollat, dhe ish për këtë arsye çë lipsej (mungojë) çëkur nga shpia.
E kështu ndodhet! Ai, në funt, e lë të shkojë vullimin e familjes dhe martohet, edhe nëse pa ëndë. Te freshkimi ka gjithë gjiria e tij, çë është edhe gjiria e Mareles.
E, pa klënë ftuar, i venë edhe Marelja dhe i shoqi i saj, Gjergji. Kur atà dy hyjnë te vendi i festimit, gjithë gjiria ngrë(i)het shtuara, merr këmbët e vete: festa është e shkatarruar.
Nani e shoqja e Xhilekut rron në Damask, vetëm. E ve e bardhë, viktimë të hjerarkive anakronike kulturore çë ngë i përkasin rrethit fetar.
Xhileku vazhdon të ngjeshë miell e brumë të ngridhur dhe të pjekë pice te furri te shumë-etnika Londra… dhe sigurisht ngë ë’ kurrë vetëm.
Gjiergji e Marelja punojnë edhe bashkë e ngë janë vetëm te mijat e një natë të tyre. Ato çë dashuria ia bën të bëhen ditë të glata [=lumtura].
Ndërkaq bota ndërron.
Presidenti i Republikës Arabe Siriane (elamit) i bën ndryshime ligjës(it) trashëgimore tue i dhënë barazinë ndër burrat e gratë por vetëm të krishterëvet.
Paolo Borgia

Nessun commento:

Posta un commento